Zoals vroeger....

Door de drukte, de afgelopen weken heb ik niet veel kunnen schrijven. Dat vind ik heel vervelend want dat doe ik zo graag. Geeft me tijd bij mezelf te komen. Ik wil ook aan mijn eerste Art Journal beginnen, maar mijn spullen zijn nog niet  binnen. Ik kan wel met potloden iets proberen maar dan mis ik toch iets. Waarom moet het weer zo perfect allemaal??? Ik ontneem mezelf zo te moed en het plezier van aan iets nieuws beginnen. Ik heb zo'n spontane leuke ideeën vaak. Maar voer die zelden echt uit. Zoals het idee om iedere dag 1 foto te maken van iets moois, fijns, vertrouwds. Zodat ik dan naderhand kan zien, dat er iedere dag ook zoveel leuke, fijne dingen zijn. Ik leer genieten in het nu te zijn ipv steeds maar vooruit te willen kijken en op slechte dagen achteruit te kijken. Gewoon genieten van het moment. Maar alles in mijn leven lijkt gepland en geregeld te moeten worden van mezelf. Ik durf geen risico's te nemen. Als ik ze wel neem zijn het gek genoeg, wel altijd heel extreme (alles of niets) risico's. Ik weet dat ik mezelf te veel regels opleg... dat niemand echt perfectie van me verwacht. Maar ik ben zo bang het fout te doen. Fout voor anderen, maar vooral voor mezelf merk ik nu. In mag geen fouten maken. Dat kan ik mezelf niet toestaan. Ik doe liever iets niet dan dat ik de kans loop dat ik het fout doe. Ik ben niet altijd zo geweest. Dus moet het ook anders kunnen. Als heel klein meisje was ik juist open, spontaan, vrij, wilde ik alles ontdekken. Met een zekere voorzichtigheid dat wel, maar ik probeerde wel veel uit. Uren kon ik bezig zijn met laboratorium spelen. Créme, Zalf, Parfum, Make-up alles mengen. Zien hoe het op elkaar reageert en opnieuw beginnen als het niet zo uitpakte als ik dacht. Zonder enige twijfel aan mezelf begon ik gewoon opnieuw. Ik wil terug naar die basis, omdat ik weet dat ik dat ben. Dat is mijn ware ik. Maar hoe kom ik daar weer??? De jaren zijn niet terug te draaien. Kan je als volwassen mens nog wel je pure zelf zijn? Ik hield mezelf vroeger wel bezig. Kon daar ook erg van genieten. Ondanks dat ik me ook erg alleen heb gevoeld. Maar dat gevoel kwam niet van het alleen zijn, maar van het afgewezen worden op wie ik ben. Mensen leken niet te begrijpen dat ik veel rust nodig heb. Dat ik af en  toe een paar dagen aan alleen mezelf genoeg heb. Zo heb ik al van kleins af aan het beeld van mezelf in de natuur op onderzoek met alleen een hond als gezelschap. Ik zie die hond lekker onbezorgd voor me uit lopen. Zie mezelf genieten van de geluiden, kleuren en geuren. Ik heb geprobeerd om zo te wandelen maar het werkt gewoon niet. Ik durf de hond niet los te laten omdat ik bang ben dat hij weg loopt. Mijn hoofd blijft zo druk bezig dat ik me niet kan focussen op dat wat ik wil ervaren. Toch moet het kunnen! Als een kind het kan....moet er toch iets in ons blijven zitten dat dat weer boven kan halen als je ouder bent? Als is dat gevoel er maar een minuut. Het gevoel van compleet zijn en rust hebben. Natuur is mijn huis, waar ik me geborgen en mooi wil voelen. Maar meestal voelt het onveilig en beangstigend. Ik denk dat dat wel de reden is waarom ik me hele dagen verschuil achter mijn laptop.  Hele dagen op internet rondwaar zonder echt iets te zien. Ik kijk wel maar ik zie niks. De tijd verstrijkt en aan het einde van de dag voel ik me alleen maar moe, leeg, somber. Weer een dag niet geleefd!

Liefs IndianSummer